Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiedziałam, ze można mieć książkowego crush'a a Pan Śmielak, jako autor, mnie uwiódł. Kolejna książka która czyta się i już w trakcie szuka kolejnego tomu. Sto razy zmieniałam przypuszczenia kto jest mordercą i dlaczego robi to co robi. Zakończenie wyjaśniło nam wątek główny, ale to co pewnie będzie spajać z drugim tomem, pozostało zagadką. Miodzio!

Nie wiedziałam, ze można mieć książkowego crush'a a Pan Śmielak, jako autor, mnie uwiódł. Kolejna książka która czyta się i już w trakcie szuka kolejnego tomu. Sto razy zmieniałam przypuszczenia kto jest mordercą i dlaczego robi to co robi. Zakończenie wyjaśniło nam wątek główny, ale to c...

Rozwiń

Zwiń

Podobno dobry reportaż to taki, które zagra na naszych emocjach na fortepianie. To zdecydowanie się udało. ALE:)
Nie rozumiem zabiegu rozdzielenia pierwszego i ostatniego zabiegu - wydaje mi się, że dużo lepiej byłoby zagłębić się w lekturę płonących maturzystów ciurkiem. Niektóre teksty (jak ten o pierd...tym pseudo katoliku, który kosztem życia i zdrowia żony chce narobić dzieci ile się da, a nawet jej nie kocha) wyglądają wręcz nieprawdopodobnie. Musiałam sprawdzić z którego roku to tekst. To na pewno obiektywnie dobre teksty, ale przez takie skrajności, czytało się z niedowierzaniem. Gdybym miała opisać porównanie to najbardziej adekwatna byłaby dla mnie kolejka górska. Bo czasem faktycznie łezka poleciała, a czasem nasuwało mi sie pytanie, po co o tym pisać? Może gdyby to była szersza forma, zrobiłoby na mnie większe wrażenie. Albo jestem zimnym draniem (dranią?) i się nie znam;)

Podobno dobry reportaż to taki, które zagra na naszych emocjach na fortepianie. To zdecydowanie się udało. ALE:)
Nie rozumiem zabiegu rozdzielenia pierwszego i ostatniego zabiegu - wydaje mi się, że dużo lepiej byłoby zagłębić się w lekturę płonących maturzystów ciurkiem. Niektóre teksty ...

Rozwiń

Zwiń

Parafrazując klasyka: to nie jest tak, że ta książka jest dobra albo niedobra. Jest z jednej strony bardzo ciekawa pod katem patrzenia na naszego bohatera jako z jednej strony twardego agenta, z drugiej męża i ojca. Gdyby to pogłębić myślę, ze ocena byłaby sporo wyższa. Trochę żałuję dość przewidywalnego finału i skupienia się na synu narkomanie. Dla mnie to były takie wątki zapchaj dziury, żeby Limassol było dłuższe. Szczerze mówiąc, na miejscu głównego bohatera nie bawiłabym się w żadne odwyki/ratowanie tyłka, więc całe to przelewanie z pustego w próżne mnie nudziło. Nie lubię taki oklepanych motywów, ciągnących się przez ponad pół ksiązki.

Parafrazując klasyka: to nie jest tak, że ta książka jest dobra albo niedobra. Jest z jednej strony bardzo ciekawa pod katem patrzenia na naszego bohatera jako z jednej strony twardego agenta, z drugiej męża i ojca. Gdyby to pogłębić myślę, ze ocena byłaby sporo wyższa. Trochę żałuję dość ...

Rozwiń

Zwiń

Kilka opowiadań jest świetnych, kilka beznadziejnych. Warto dać szanse, bo chyba każdy znajdzie jakieś, które da mu do myślenia, rozbawi albo sprawi, że się rozmarzy.

Kilka opowiadań jest świetnych, kilka beznadziejnych. Warto dać szanse, bo chyba każdy znajdzie jakieś, które da mu do myślenia, rozbawi albo sprawi, że się rozmarzy.

Czasem myślę, że reportaże Tochmanq powinno się czytać zawsze, gdy człowiekowi wydaje się, że jest w dużym kryzysie, świat jest zły, a życie ciężkie. To jak walniecie pięścią w brzuch: zderzenie że światem, który jest poza naszym pojmowaniem. Gdy czytam o ludziach, których zamiast leczyć, bliscy zamykają w klatce i tylko co jakiś czas oblewają wodą, gdy już bardzo śmierdzą, o małżeństwach które zostały zaaranżowane, a potem aparat państwowy śledzi by sprawdzić czy czasem nie spiskują, albo o dzieciach którym w wyniku nielegalnej pracy przymusowej ucięto ręce, a policja nawet nie mrugnie okiem by im pomóc, mam wrażenie, że codziennie powinniśmy wstawać i dziękować Bogu/losowi/szczęścia czy w o tam wierzymy, że żyjemy w Polsce. Nie chce rzucać oklepanym określeniem, że to wstrząsające, więc ujmę to tak : skończyłam czytać i zorientowałam się że jestem tak napięta, że mięśnie zaczynają mnie boleć. Zaciśnięte zęby sprawiły że dobra chwilę rozluźniałam szczękę. Książka świetna, jak chyba wszystkie autora, ale nie radzę siadać do niej, gdy szukamy czegoś krzepiącego. Ten świat jest straszny. I co najgorsze, raczej nie ma co czekać na happy end w najbliższej przyszłości.

Czasem myślę, że reportaże Tochmanq powinno się czytać zawsze, gdy człowiekowi wydaje się, że jest w dużym kryzysie, świat jest zły, a życie ciężkie. To jak walniecie pięścią w brzuch: zderzenie że światem, który jest poza naszym pojmowaniem. Gdy czytam o ludziach, których zamiast leczyć, ...

Rozwiń

Zwiń

Książkę czytało się rewelacyjnie. Gdyby nie fakt, że końcówkę sobie ustawiłam w głowie jako jedno z ewentualnych zakończeń ( chociaż twist po oficjalnym zakończeniu to czyste złoto) to było by nawet 9/10. Autor wchodzi do mojej pierwszej trójki ulubionych autorów kryminałów i to na pełnej..powiedzmy petardzie;) zabawne, ironiczne dialogi sprawiły, że akcja była podszyta autentyczną sympatią do bohaterów. Bardzo przyjemny początek kolejnej serii, której na pewno nie odpuszczę. Panie Michale, pisz Pan dalej, bo lud pragnie i łaknie takich historii! ps. Jedyny czytelnik, który może poczuć się niekomfortowo, to taki, który wierzy, że wszyscy księża nie piją alkoholu, nie pala a kobiety w ich życiu to tylko matki;) Sporo żartów jest właśnie z kościoła.

Książkę czytało się rewelacyjnie. Gdyby nie fakt, że końcówkę sobie ustawiłam w głowie jako jedno z ewentualnych zakończeń ( chociaż twist po oficjalnym zakończeniu to czyste złoto) to było by nawet 9/10. Autor wchodzi do mojej pierwszej trójki ulubionych autorów kryminałów i to na pełnej....

Rozwiń

Zwiń

Obiektywnie patrząc, ta książka zasługuje a przynajmniej 7/10, ale nie sprawiała mi frajdy podczas czytania. Historia się snuła, kibicowałam Duchowi, ale op odłożeniu momentalnie wracałam do swojego świata zapominając o niej do następnej okazji. Sama opowieść ładnie trzyma się realiów dalekiego wschodu. Może właśnie dlatego nie potrafiłam zaangażować się emocjonalnie? Raczej nie sięgnę po drugi tom, ale nie zmienia to faktu, że obiektywnie to bardzo ciekawa; orientalna, forma fantasy.

Obiektywnie patrząc, ta książka zasługuje a przynajmniej 7/10, ale nie sprawiała mi frajdy podczas czytania. Historia się snuła, kibicowałam Duchowi, ale op odłożeniu momentalnie wracałam do swojego świata zapominając o niej do następnej okazji. Sama opowieść ładnie trzyma się realiów dale...

Rozwiń

Zwiń

Gdy myślałam, że seria już mnie uwiodła tak mocno, że nie jest w stanie podbić serduszka mocniej, pojawił się crossover ze Żniwiarzami. Polecam przeczytać ich najpierw, potem będziecie mogli taplać się w nawiązaniach i wspominkach z jeszcze większą rozkoszą. A ja po cichutku czekam na kolejne tomy... Niby skończyło sie tak, ze mogłoby zostać jak jest, ale ludzie.. przecież ta seria to czyste złoto!

Gdy myślałam, że seria już mnie uwiodła tak mocno, że nie jest w stanie podbić serduszka mocniej, pojawił się crossover ze Żniwiarzami. Polecam przeczytać ich najpierw, potem będziecie mogli taplać się w nawiązaniach i wspominkach z jeszcze większą rozkoszą. A ja po cichutku czekam na kole...

Rozwiń

Zwiń